Jouw jongste broer

Nadat je hebt kunnen zien hoe onvatbaar groot Gods genade voor jou is en je dus jezelf niet langer hoeft te veroordelen, simpelweg omdat God dat ook niet doet. Wil ik je meenemen in het tweede deel van het verhaal van “De verloren zoon”.

Hierin vinden we een stuk wat juist (zelf)veroordeling zal veroorzaken…

“Maar hij werd boos en wilde niet naar binnen gaan. Toen ging zijn vader naar buiten en spoorde hem aan. Maar hij antwoordde en zei tegen zijn vader: Zie, ik dien u al zoveel jaren en heb nooit uw gebod overtreden en u hebt mij nooit een bokje gegeven om met mijn vrienden vrolijk te zijn. Maar nu deze zoon van u gekomen is, die uw bezit met hoeren opgemaakt heeft, hebt u voor hem het gemeste kalf geslacht. En hij zei tegen hem: Kind, jij bent altijd bij mij en al het mijne is van jou. Wij zouden dan vrolijk en blij moeten zijn, want deze broer van jou was dood en is weer levend geworden. En hij was verloren en is gevonden.” (Lukas 15:28-32)

In dit stuk lezen we over de oudere broer, die altijd hard heeft gewerkt in het bedrijf van zijn vader. Hij heeft altijd gevoel van verantwoording getoond en inzet! Na een dag hard werken komt hij naar huis en komt hij erachter dat er een groot feest aan de gang is.

Als hij hoort dat dit voor zijn jongere broer is, klapt hij zowat uit zijn vel van woede! Die losgeslagen lamme tak?! Eerst het geld van onze Vader op feesten, “De grote man en Influencer” uithangen en dan huilie huilie weer naar huis komen en dan na al die viespeukerij, junkgedrag en losbandigheid een feest????

De broer flipt totaal door! En als zijn Vader dan ook nog komt vragen of hij komt mee feesten dan komt alle emotie eruit…

Je zou eens kunnen stilstaan of je dit herkent bij jezelf? Ik denk dat elk Christen op enig moment wel een jongere broer of zus ervaring zou kunnen hebben.
Het staat symbool voor degene die dag in dag uit zwoegen voor God, keurig alles netjes doen wat God van ze vraagt. Of zelfs degene die verslaving en ongezonde patronen reeds overwonnen hebben en zich gezond gedrag hebben aangeleerd, of zelfs hiertegen nog steeds vechten maar dit met succes!

Stel je voor, je hebt samen met een zus uit de kerk een eetprobleem of zelfs eetstoornis en jou lukt het al maanden om met superveel moeite om je lichaam toch liefdevol en goed te behandelen, maar je weet dat die zus elke week compleet losgaat bij de MC Donalds… Maar op zondag tijdens de lofprijs zie je haar telkens de hoogste toon zingen, je voelt de woede die de oudste zoon ook voelt! Zijn viert feest voor de troon van God, terwijl ze zich vol vreet en jij zo hard knokt!!! God dit kan niet!!!

Ik begrijp dat gevoel volledig, maar ben jij niet (ooit) ook de jongste zoon/dochter die fouten maakt? Ook jij en ik hebben God genade nodig en de barmhartigheid van Christenen om ons heen.
Het is verdrietig dat zij de kracht van God nog niet heeft kunnen omarmen die jij al wel hebt kunnen pakken!

Dus je zou het ook zo kunnen zeggen, God heeft jou al sterker kunnen maken en nog word je boos? Dat klinkt bijna ondankbaar, vind je niet?

De centrale boodschap is dat we met een leven lang goede werken Gods goedkeuring niet kunnen verdienen.
Het gebeurt in kerken dat er een cultuur heerst van wie het langste zich daar netjes aan de regels houdt of de minste zonde doet (voor het oog), de bijbel spreekt dan ook wel over farizeeërs, het grootste voorrecht heeft in de kerk of de prominentste plaats. Dat kan bij mensen zo werken, maar zo heeft God zijn kerk nooit bedoeld en daarom praat ik zelf liever over het koninkrijk van God (alle Christenen op de wereld samen in één koninkrijk) dan de vele door mensen geschapen kerken.

In de context kerk is de oudste zoon de kerk en de verloren zoon het kind van God dat zonde doet en legt dit verhaal ons uit niet te oordelen maar de zondaar lief te hebben, precies zoals Jezus ons voordeed.